Ik ben gevraagd te spreken op een meet and greet op 8 maart, internationale vrouwendag. De eerste vraag die bij mij naar boven kwam was… wat moet ik dan zeggen? Met als antwoord… was er iemand ziek? Dit is overigens ook de vraag die mijn vader mij stelde toen ik hem vertelde dat ik fractievoorzitter was geworden. En al is hij apetrots, toch steekt het… Was er iemand ziek, oftewel er is vast iemand die dit veel beter zou kunnen? Ben ik wel goed genoeg? En dat antwoord wordt gegeven op de eerste vraag; wat moet ik dan zeggen? 

Wanneer ik deze vraag anders stel; wat zou ik hier willen zeggen? En nog beter; op welke wijze kan ik waarde toevoegen? Dan is er niemand meer ziek, zeker ikzelf niet. De energie en ideeën beginnen te stromen, en ik kom in een mooie flow. Want als ik een ding heb geleerd wat belangrijk is, dan is dat dicht bij jezelf blijven, en je eigen kracht. En wat is er nu krachtiger dan een vrouw in haar vrouwelijke energie? Hoe haal je die naar boven en hoe blijf je bij jezelf in een mannenwereld. Want dames, vrouwen zijn geen mannen met rokken aan. Wij zijn unieke gevoelige, intuïtieve wezens. En dat vieren we 8 maart op internationale vrouwendag.